Brytyjczyk John Schlesinger odmówił wyreżyserowania filmu, gdyż stwierdził, że historię afery Watergate powinien opowiedzieć Amerykanin.
Wytwórnia Warner Brothers zgodziła się na sfinansowanie produkcji filmu tylko pod warunkiem, że główną rolę Boba Woodwarda otrzyma Robert Redford.
Pierwszym kandydatem Roberta Redforda do roli Carla Bernsteina był Al Pacino.
Lauren Bacall i Patricia Neal były kandydatkami do roli Katharine Graham, zaś Geraldine Page odmówiła zagrania amerykańskiej wydawczyni.
Na początku filmu, gdy Carl Bernstein biegnie do budki telefonicznej, w metalowej krawędzi budki widać odbicie kamerzysty.
Kiedy w redakcji "Washington Post" Ben Bradlee przywołuje do siebie Woodwarda i Bernsteina, przez kilka sekund kamera rejestruje mikrofon śledzący ich ruchy oraz kabel i część tyczki, na którym mikrofon się znajduje.
Kiedy widzimy pierwszą scenę u Sloana, Dustin Hoffman siedzi po lewej stronie sofy wyprostowany, chwilkę później leży pośrodku, aby w następnym ujęciu nagle znów znaleźć się po lewej stronie.
W apartamencie Woodwarda, gdy Bernstein rzuca Bobowi ciastko, a ten je odkłada na biurku, można zauważyć kilkukrotną zmianę położenia smakołyka pomiędzy kolejnymi ujęciami.
Zdjęcia do filmu kręcono na terenie USA w następujących miejscach: Waszyngton (Dystrykt Kolumbii), Arlington (Wirginia), Los Angeles, Burbank, Marina del Rey, Santa Monica (Kalifornia).
Numer telefonu (456-1414), który wybiera Robert Redford chcąc zadzwonić do Białego Domu, jest prawdziwym numerem centrali Białego Domu.
Film kręcono od czerwca do listopada 1975 roku.